McDonald criteria

Mede geïnspireerd door de toenemende ervaring met MRI-onderzoek bij de diagnostiek van MS heeft in 2001 een panel van internationale deskundigen onder voorzitterschap van W. Ian McDonald nieuwe diagnostische criteria voorgesteld, waarbij de resultaten van MRI-onderzoek een meer integrale component werden ten opzichte van de Poser criteria. Doorgaans spreekt men sindsdien van de McDonald criteria. In 2005 en meer ingrijpend in 2010 werden deze criteria aangepast aan inmiddels gepubliceerde nieuwe inzichten, onder ander betreffende de wijze van aantonen van dissociatie in tijd met behulp van MRI. In 2017 zijn de criteria aangescherpt. 

De belangrijkste wijziging is van toepassing op mensen met Clinically Isolated Syndrome (CIS). Dit is een voorstadium van MS, waarbij de persoon een eenmalige aanval krijgt, die aan MS doet denken. Niet iedereen, maar wel een groot deel van de mensen met CIS krijgt later alsnog de diagnose MS. Zij moeten vaak jaren wachten op een definitieve diagnose.

De belangrijkste verandering, is dat mensen met CIS die op de MRI aanwijzingen voor ‘disseminatie in plaats’ (maar nog niet in tijd) vertonen, nu toch de diagnose MS kunnen krijgen op basis van de toevoeging van een ruggenprik. Bij een ruggenprik wordt hersenvocht (liquor) uit het ruggenmerg afgenomen. Als er oligoclonale banden (OCB) in het hersenvocht aanwezig zijn (deze zijn karakteristiek voor MS), kan er met de aangepaste criteria de diagnose MS gesteld worden. De IgG-index is hierbij niet meer van belang.

Een andere verandering is dat er behalve naar asymptomatische*, nu ook naar symptomatische MRI-laesies mag worden gekeken om disseminatie in ruimte en/of tijd vast te stellen. Tenslotte mogen nu ook corticale (in plaats van alleen juxtacorticale*) laesies gebruikt worden bij het bepalen van disseminatie in plaats.

Verder onderzoek zal zich blijven focussen op het verder verbeteren van de criteria om zo snel mogelijk tot een juiste diagnose te komen.